---
سالگرد مبعث
«والا پیام دار، محمد» گرامی باد
سالگرد مبعث پیام آور آگاهی، خردورزی،
اخلاق، زیبایی و رحمت برهمگان مبارک باد. محمد فقط پیام آوری در صورتِ
کلمات نبود. سلوک فردی، اجتماعی و سیاسی او درخور دانستن، تامل و
یادآوری است تا نگاه انسانی به نوع بشر و اخلاق نبوی در جهان زنده
بماند و زیر آوار « جنگ، دروغ و خشکسالی» مدفون نگردد و از خاطره ها
زدوده نشود. من چهار بُرش تاریخی را از شخصیت و منش پیامبر اسلام
برگزیده ام که در زیر می خوانید. اگر دوستان هم اندیش و همراه، فراز
های دیگری را در این زمینه مطرح کنند، کاری شایسته، درس آموز و
تاثیرگذارخواهد بود.
اول.
به مسجد مدینه که وارد شد، دید دو حلقه تشکیل شده است. جماعتی به عبادت
مشغول اند و جماعتی دیگر، در کار علم آموزی و دانش اندوری. پیامبر گفت
که این هردو، کار نیک می کنند، اما « من برای تعلیم و دانان کردن[
انسان ها] فرستاده شده ام.» پس به حلقۀ دوم اندر شد.
دوم.
او « والا پیام دار» بود، اما بالا نشین نبود. جمع های گفت و گو که با
مردم تشکیل می
داد، « دایره وار» بود، به
گونه ای که اگر کسانی او را نمی شناختند، درنمی یافتند کدامیک محمد
پیامبر خدا است. او می خواست در ارتباطی افقی و نه عمودی(از بالا به
پایین)، مجلسیان یکدیگر را به بینند و با هم گفت و گو کنند. این نحوه
از گِرد آمدن انسان ها، برمدار رعایت اصل گفت و گو
(dialogue)
بود و نه متکلم وحده بودن
و تک گویی(monologue).
سوم.
مردم او را « محمد» صدا می زدند، بدون به کاربردن عنوان ها و صفت های
دهان پر کن و پر طمطراق. مثل امروز نبود که یک اسم خاص، یک یا دوسطر
عنوان و لقب و صفت به دنبال خود بکشد: میراث اسلام واپس گرای صفوی،
دربرابر اسلام انسان گرای نبوی. این « محمد» نشانۀ آن بود که مردم با
او رُک، صمیمی و فارغ از تشریفات، رودربایستی، تملق گویی و دیگر قید
های ظاهری اند. «محمد» خواندن او توهین، تخفیف و توطئه تلقی نمی شد، و
مردم به اتهام اهانت و اسائۀ ادب نسبت به پیامیر، تحت پیگرد قرار نمی
گرفتند و به عنوان مجرم، مجازات نمی شدند.
چهارم.
زنی سالمند می خواهد محمد را به بیند. با او کار دارد. چشمش که به
پیامبر می افتد، هُل می شود و دست و پای خود را گُم می کند. محمد« می
رود و شانۀ این پیر زن را مثل بچه ای می گیرد و می گوید: مادر، از کِی
می ترسی؟ مگر من کیستم؟ من پسرِ آن زن قریشی هستم که بُز می دوشید. تو
از کِی وحشت داری؟»...
نام، یاد و میراث گرانسنگش
جاودانه باد.